ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งเขามักบ่นอยู่เสมอๆว่าผมร่วงทุกวันๆ ทั้งๆที่อายุยังไม่ถึงสี่สิบ จนไม่กล้าออกไปไหน สาวๆก็ไม่กล้าจีบต้องรักษาความบริสุทธิ์มาถึงปูนนี้ ไปไหนก็เหมือนว่ามีคนพูดคุยเรื่องหัวล้านของตน นินทาตนเองเรื่องหัวล้านอยู่เสมอ เขาต้องเสียเงินไปมากมายกับการซื้อน้ำยาดีๆ แซมพูดีๆ ถึงกับยอมเสียเงินมากมายไปกับการปลูกผม ลองยาสูตรใหม่ๆที่เขาว่าดีมาทุกสูตร ทั้งลองใส่วิก แต่ก็ไม่ชอบเพราะเวลาเผลอมักเอามือปัดหัวแรงๆจนวิกบิดไปบิดมาอยู่หลายครั้ง จึงเลิกใส่ไปเลย กลุ้มใจมาก วันนี้ผมเจอกับเขาจึงพาเขาไปดื่มน้ำหวานเป็นเพื่อนแก้กลุ้มกับเขาอยู่เกือบเที่ยงคืน วนเวียนอยู่หลายร้าน พบเจอผู้คนมากมาย ผมพูดกับเขาว่า "เพื่อนในร้านนี้มีคนหัวล้านกี่คน" เขาก็สำรวจไปรอบๆร้าน พบว่าในร้านมีคนหัวล้านตั้งหลายคน ล้านมากบ้าง น้อยบ้าง บางคนหัวล้านแล้วดูเทห์ ไว้หนวดเคราอย่างมีเสน่ห์ บางคนหัวล้านแล้วเอามือปัดผมไปมาจนทำให้เสียบุคลิกภาพ ต้องคอยมัวแต่ยุ่งกับผมอยู่เสมอโดยเฉพาะเมื่อลมพัด เขาก็อดหัวเราะไม่ได้
ผมไม่เจอเพื่อนผมอีกหลายเดือนหลังจากเจอกันครั้งก่อน มาเจอกันคราวนี้เขาควงผู้หญิงหน้าตาดีมาด้วยคนหนึ่งบอกว่าเป็นแฟน ทำงานด้วยกันที่บริษัท อายุน้อยกว่าเขาห้าปี ผมแลดูศีรษะเพื่อนของผมไม่เห็นว่ามีผมสักเส้น เพื่อนผมบอกว่า "หลังจากวันนั้นกูจึงไปโกนกบาลของกูให้เลี่ยน รู้สึกว่าไม่มีใครมาจ้องดูกบาลกูเหมือนแต่ก่อนตอนนี้กูมีความสุขมาก ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน มีสมาธิมากขึ้นกูเลยได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการ ""ความจริงที่สำคัญคือไม่มีใครสนใจเราหลอก ถ้าเราไม่สนใจตนเอง เรามัวสนใจแต่สิ่งที่คิดว่าเป็นปมด้อย เป็นปัญหาของตนเอง"
เรามักถูกสั่งสอนมาตั้งแต่เด็กว่าจงรักคนอื่น เกรงใจคนอื่น รักสังคม รักมนุษยชาติ จนบางครั้งเราลืมตัวเราเอง บางครั้งที่เราผิดหวัง ไม่พึงพอใจกับรูปร่างหน้าตาตนเองว่าทำไมเกิดมาไม่หล่อเหมือน สรพงษ์ หรือสมบัติ เพราะเราสนใจคนอื่นมากเกินไป เราต้องสนใจตัวเอง เพราะตัวเราเองมีสิ่งที่ดีกว่าคนอื่นๆอีกตั้งเยอะ ยิ้มให้กับตัวเองบ้าง เพราะทุกครั้งที่เรายิ้มให้คนที่อยู่ในกระจกเงา คนในกระจกเงาก็จะยิ้มให้เราอยู่เสมอไม่เชื่อลองทำดูสิ
ไม่ต้องกลัวว่าใครจะวิจารณ์อย่างไรเพราะมันเป็นความคิดของเราเอง
เข้าท่านะ บางทีเราก็คิดว่าตัวเราสำคัญเป็นจุดยืนของกลุ่มหรือของคนอื่น แต่ที่จริงแล้วก็ไม่ใช่ (สำคัญตัวเองผิด ว่าแน่ แต่ไม่ใช่ ) การมีน้ำใจ ให้การช่วยเหลือ โดยไม่ต้องหวังผล (หวังผลตอบแทน)นั่นแหละน่าจะเป็นความคิดที่ถูกต้อง เพราะมัวสำคัญตัวเองผิด บางครั้งก็ทำให้ผิดหวัง หนีห่างหายจากเพื่อนฝูงหรือสังคมที่ตัวเองยอมรับไม่ได้ ไม่ยอมรับกติกาของสังคม หรือบางทีก็ต่อต้าน เพราะจิตในสำนึก (สำเหนียก)เป็นคนไม่มีน้ำใจ เห็นแก่ได้อย่างนี้ต้องให้เฉาตายไปเอง ขออภัยทีไม่ได้ว่าให้ใครแต่ในสังคมอำเภอเมืองของเราถ้าแบ่งปันนำใจให้กันไม่หวังผล แล้วผลตอบแทนที่ดีๆก็จะตามมาเอง ท่านว่าจริงมั้ย
ตอบลบ